CONCERT REVIEW

Veel wind en een pak regen vorige vrijdag. Maar geen enkele bluesliefhebber laat zich tegenhouden door de natuurelementen. Zo herinner ik mij een sneeuwstorm enkele jaren geleden, op de weg naar een concert in Aalst….maar kom we wijken af.

Lea Gilmore was te gast in Hamme , bij de bende van “Daa Stoazze” en dit voor het enige accoustisch concert in ons land. Het zal geweten zijn want de kroeg zat stampvol en het was drummen om een plaatsje. Altijd leuk voor de artiesten natuurlijk.
Lea hoeft eigenlijk geen introductie. Ze is al jaren het boegbeeld van de Damiaanactie en velen kennen haar voor haar workshops over muziek en haar inzet voor de Civil Rights, kortom een dame met een groot hart.
Voor dit optreden in Hamme, was ze vergezeld van de Bluesaholics, zijnde haar vaste pianist Marc Borms , Dirk Doyen op bas en Luc Borms, broer van, op harmonica en gitaar. De twee laatsten zijn oude bekenden van bij Professor Deaf and his Eardrums.
Al van bij de soundcheck had ik al in de mot dat het een memorabel optreden zou worden. Lea had er duidelijk zin in, en de inzet straalde van haar manier van doen en de interactie met haar muzikanten was perfect. It’s funtime!

Na de aankondiging mocht de band twee nummers inzetten als opwarmertje, onder andere het geweldige “Automatic” van de Red Devils met wijlen Leste Butler. Hierna mocht Lea , onder een daverend applaus, de bühne op en het was direct volle gas.
Twee krakers op rij van Ray Charles (‘The Night Time’ en ‘Hallelujah I Love Her So’) gevolgd door Little Walters’ ‘My Babe’ , het aan Peggy Lee toegeschreven ‘Fever’ met een baspartij van Dirk Doyen om U tegen te zeggen., om dan verder de eerste set af te sluiten met ‘Ain’t Nobody’s bussines But Mine’ van de grote Bessie Smith. Er werd de toeschouwer weinig rust gegund. Wat ons vooral opviel was het positieve contact die Lea legde met het publiek en de grote respons die ze daarvan terugkreeg. Amusement troef daar vooraan en dat straalde uit naar de hele zaal. Er werd wat afgelachen op het podium en de zaal werd in dat proces gewillig meegetrokken.
Tijdens de pauze kregen we even tijd om de innerlijke mens te versterken en konden wij ons beginnen opmaken voor een tweede set die veelbelovend naar ons zat te lonken.

Deze tweede set begon als de eerste met twee songs van de band, waarna Lea een schitterende versie van CC Rider (Ma Rainey) wist neer te poten. Bewondering alom en we waren bijlange nog niet aan het einde van onze verwondering, want Willie Dixons ‘Built For Comfort’ sloot hier perfect op aan. Dan even tijd voor een adempauze met het ontroerende ‘Amazing Grace’. Nummer dat niet gepland was op de setlist maar die speciaal voor ondergetekende door Lea werd gebracht. Niet alleen was het publiek ontroerd, maar zelfs Lea moest een traantje wegpinken. Pfff, dat was gewoonweg straffe kost.
Verder maakten nummers als ‘Makin’ Whoopee’, ‘Don’t Let Nobody’ en Blind Willie Johnsons ‘Nobody’s Fault But Mine’ de avond kompleet.
Een staande ovatie van een dankbaar publiek zorgde ervoor dat wij nog getrakteerd werden op een toemaatje. Schitterend!!
Dit optreden was weer eens een schot in de roos. Afsluiten doe ik deze keer gewoon met de woorden van één van de concertgangers die mij na het optreden het volgende zei: “Gewoon buitengewoon. Ongelooflijk dat ik hier gewoon "om de hoek", in ons bloedeigen 'parochiehuis' een optreden mocht meemaken van zo'n internationaal niveau.” Beter dan dit, kan het niet worden samengevat.

Marcel